‘Er was eens een man die een regenboog zag. Een prachtige regenboog. Hij stond aan de hemel als een hoge, ronde brug, maar zijn uiteinden raakten de aarde. Toen zei de man tegen zichzelf: “Kom, laat ik op reis gaan naar het einde van de regenboog; dan kan ik over die brug naar de andere kant van de aarde lopen…”
Hij ging op weg en hij reisde een lange tijd. Hij trok langs steden en dorpen, door velden en woestijnen, over stromende rivieren en door dichte wouden. En hij verheugde zich op wat hij zien zou. Daar, waar de regenboog eindigt, moet het vast prachtig zijn, wondermooi…. Hoe dichter hij bij zijn doel kwam, hoe verlangender hij werd. Maar toen hij er kwam, was de regenboog verdwenen, en op de plaats waar die op aarde had gestaan, zag het er net zo uit als elke andere plaats op aarde. En de man was zeer bedroefd.
Toen bedacht hij echter hoeveel moois hij op zijn reis gezien had, hoeveel hij had beleefd en geleerd. Toen wist hij dat het niet om de regenboog zelf ging, maar om het zoeken ernaar. En hij keerde terug naar zijn huis; blij van hart, en hij zei tot zichzelf dat er zeker wel meer regenbogen zouden komen. En ja, toen hij thuiskwam, stond er een over zijn huis heen.’
- uit De brief voor de koning – Tonke Dragt
