Kom, even mee naar buiten. De natuur is ongelofelijk mooi. Eenmaal buiten gaan je zintuigen aan en zie, hoor, ruik en beleef je van alles: je ziet de blaadjes dansen in de wind, frêle nieuwe bloemetjes laten zich zien, je voelt zon, regen of wind op je huid, hoort de vogels fluiten en ruikt de natuur.

Als 16-jarige gevangene danste Edith Eger in Auschwitz voor dr. Josef Mengele. Op haar 93ste is de schrijfster van de indrukwekkende bestsellers De keuze en Het geschenk vrijer dan ooit. Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt, want ‘Je kunt ervoor kiezen om vrij te zijn’.

'Vroeg in de ochtend, toen bijna alle dieren nog sliepen en de zon nog maar net boven de horizon opkwam, stapte de meikever de winkel van de sprinkhaan in. 'Dag sprinkhaan', zei hij De sprinkhaan was zijn toonbank aan het afstoffen. Hij keek op en zei 'Dag meikever'.  De meikever bleef in het midden van de winkel staan, keek om zich heen, sloeg toen zijn ogen neer en zei zachtjes: 'Verkoop je ook geluk?'  De sprinkhaan wreef even over zijn neus en zei: 'Ja'. 

Het leven is veel meer dan alleen zomer met warmte en licht, zoveel meer dan alleen vrije tijd. Het leven is ook herfst, winter en lente, (ver)werken, oogsten en loslaten.

Een nieuw jaar, een nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Goede voornemens gemaakt, plannen om het anders, beter te doen en sportiever en gezonder aan de slag te gaan. Het hoort er allemaal bij. Net zoals het feit dat al deze voornemens na een paar weken alweer vergeten zijn en we weer terug gevallen zijn in oude routines. 

Soms moet je gewoon even stoppen. Dan gebeurt er teveel tegelijk, slaat je hoofd op hol, kun je niet meer voor- of achteruit denken en slaat stress toe. In deze rare tijd overkomt ons dat allemaal weleens. Dan is het zaak een bewuste pauze te nemen. Stoppen met denken of doen, stil staan en gewoon even zijn.

Vriend Boom en ik hadden weer een gesprek. "Heb je dat ook niet af en toe," vroeg ik hem, "dat je bepaalde dingen aan jezelf zou willen veranderen?" Boom schudde zijn takken heen en weer, een teken dat hij nadacht. Een paar bladeren vielen op de grond. "Je bedoelt dat ik zou willen dat m'n takken wat dunner of dikker zouden zijn of dat mijn bladeren een andere vorm zouden moeten hebben?" vroeg hij uiteindelijk. "Inderdaad, zoiets." Hij schudde bedachtzaam het hoofd."Ik kan me niet heugen dat ik daar ooit bij heb stilgestaan," zei hij. "Maar er bestaat een verhaal van een boom die dat soort gedachten wel had. Hij leefde in een bos hier niet zo ver vandaan en toen hij van twijg was uitgegroeid tot een flinke boom, kreeg hij op een dag een slanke berk in de gaten die aan de overkant stond. Vanaf dat moment leek het wel alsof hij bezeten was van de mooie vormen van de berk, hij zaagde maar door over de slanke vormen en de elegante bewegingen. We werden er allemaal nogal moe van, kan ik je vertellen."Boom zweeg. "Ja, en toen?" vroeg ik ongeduldig, "wat gebeurde er verder?""We probeerden hem allemaal ervan te overtuigen dat hij goed was zoals hij was, dat het nou eenmaal niet de bedoeling is dat we er allemaal precies hetzelfde uitzien.""Dat had zeker geen effect?" vroeg ik. Boom keek mij even aan en ik kon hem bijna horen denken. "Dat klopt," vervolgde hij zijn verhaal. "Het werd nog erger toen hij op een gegeven moment zichzelf kon zien in het beekje dat zich vlak naast hem bevond. De hele dag maakte hij zich druk over zijn buitenkant waardoor hij als het ware vergat te leven. Het gevolg was dat hij er steeds slechter uit ging zien, zijn bladeren verloren langzaam hun glans en kleur.""Wat is er van hem geworden?" vroeg ik nieuwsgierig."Het werd herfst en zijn bladeren vielen van hem af. De bladeren bedekten het beekje en hij kon zichzelf niet langer zien. Hij werd tegen wil en dank geconfronteerd met de naakte waarheid: zichzelf. Zijn aandacht verplaatste zich van de buitenkant naar de binnenkant, want het zou niet lang meer duren voordat de winter zijn intrede zou doen en hij moest zien te overleven. Dat zat nou eenmaal in zijn natuur."Ik kon als het ware de wijze glimlach zien die door de woorden van Boom heen klonk. "Toen het weer lente werd, was hij de berk allang weer vergeten. Hij was trots op de hernieuwde kracht van zijn grove takken en op zijn glanzend groene bladeren. Vanaf dat moment stond hij alleen maar zichzelf te wezen in dat bos.""Mooi verhaal," zei ik peinzend."Ik heb het toch al vaker gezegd," grinnikte Boom. "Groen is geen kleur, het is een zienswijze." En hij strooide vrolijk nog wat bladeren in het rond.

In de natuur gebeuren dingen op het juiste moment. De zon die dagelijks op en onder gaat, de vier seizoenen met ieder hun eigen kleur. Het begint niet opeens veel eerder of later. Ze gebeuren altijd in een vaste periode, rond dezelfde tijd. 

Mensen die regelmatig wandelen kunnen dit al lang beamen, maar er is nu ook uit onderzoek gebleken dat wandelen echt voor een positief gevoel zorgt. Mits je in een natuurlijke groene omgeving wandelt.

Buiten in de natuur was vroeger voor mij als kind een plek waar ik zich veilig en gelukkig voelde. Je speelde je eigen verhalen met vrienden, we klommen in bomen, bouwden hutten met dingen die we vonden, of lagen uren op het gras naar de wolken te kijken. 

Onderzoek heeft aangetoond dat zelfs een foto van de natuur al een positieve uitwerking heeft op je concentratievermogen én humeur. En dat is heel goed nieuws voor het thuiskantoor!